همه زمین ها کربلاست و همه روزها عاشورا
یعنی برای مایی که کربلا نبوده ایم که صبرمان را بیازماییم ،ایمان و درجه تقوایمان ، منتهای ایثار و فداکاریمان را ، شور شهادت و وفای به اماممان را ، راه بسته نیست ، امام اگر نیست ، نائب امام هست و خوب اگر گوش دل بسپاریم ندای هَل مِن ناصر یَنصُرنی را میشنویم ؛یک هیهات من الذله که بگوییم نیمی از راه را رفته ایم ...
مادامی که از این خودی که برای خودمان ساخته ایم فاصله نگیریم به خوب ها و خوبی های عالم که عجیب ماندگارند نزدیک نمی شویم؛باید اینجا در خیمه حسین علیه السلام هر شب دخیل ببندیم برای خوب شدن و خوب تر شدنمان ...
آقا از ما اشک میخواهد ،حزن و اندوه میخواهد بیشتر از آن اما تجدید حیات خودمان را میخواهد، مگر فلسفه عاشورا غیر از این است؟
باید زنده شویم به حقیقت و راستی و چشم های خواب گرفته مان بیدار شود،اگر یکی از این جمعه ها مولای موعودمان برسد چقدر آماده ایم ؟
ممکن است ناگهان زود دیر شود ...
عاشورائیان شبشان به عبادت و نماز گذشته است ؛ صبح عاشورا حرف از عدالت بوده است در خیمه حسین علیه السلام و این که : «من سربازی را که حقی ادا نکرده ،نمیخواهم و سربازی که ظلمی روا کرده و دینی گردن اوست فردا با ما شهید نمیشود » و بعد ، آن 72 تن که با مولا می مانند شنیده اید که آقایمان حسین علیه السلام چقدر دوستشان داشتند...
فَإنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَابًا أَوْفَی وَلَا خَیرًا مِنْ أَصْحَابِی
من یارانی در جهان بهتر از یاران خود سراغ ندارم
حواسمان را اگر جمع نکنیم جا می مانیم ، شنیده اید که : " بهشت را به بها میدهند نه به بهانه"
یک قدم برداشتیم آمده ایم پای مکتب حسین علیه السلام و نهضت عاشورا و قرار است سرباز آخرالزمانی مولا بشویم ؛ از کربلا به کربلا برسیم . اگر خوب کربلا را بفهمیم که تنها اشک و بر سر و سینه کوفتن نیست ، یک ظهر تا غروب کربلا انسانمان می کند. که این یک روز همه اش درس است و دانشگاه .سربازان روح الله این یک روز را ، خوب فهمیده بودند.اولین قدم همچون مولایمان حسین علیه السلام تقواست که بتوانی نه بگویی به ظلم و هرآنچه که مقابل اسلام است.
لا اله الا الله ...
این اولین درس مکتب حسین علیه السلام است.
افسوس ما شاید این باشد که روز دهم سال 61 هجری در خیل سپاهیان اسلام همراه آن 72 دلاور عاشورایی مولایمان حسین علیه السلام را یاری نکرده ایم. حال آنکه مگر همه زمین ها کربلا نیست و همه روزها عاشورا. که اگر این گونه نبود چگونه سربازان روح الله به ندایش لبیک گفتند و عاشوراییان زمانشان شدند و آن هشت سال هر روزش کربلایی بود و هر رزمنده گویی 72 تن و هیچ جای اندوه نیست که حتی آن 8سال هم نبوده ایم و جهاد فقط به میدان رفتن و رزم شمشیر ها نیست که امروز تکلیف من و تو جور دیگری رقم خورده است و اسلام نه از ابتدای بودنش که عمار و کمیل و ابوذر ها می خواست که تا انتهای بودنش نیز همچنان سحابی پا به رکاب می خواهد و آقایمان مهدی و نائبش سرباز بصیر ولایی...
زمانه شاید هرروز رنگ تازه ای به خود بگیرد اما برای من و تو دیگران بعد از ما که شاید در اندوه این نبودن هستیم و خواهند بود اسلام امروز همان اسلام هزار و چهار صد سال و اندی پیش است ، عرصه نبرد و رزم میدان عوض کرده اما ما را که قرار است یاران آخر الزمانی انقلابی باشیم که پرچم دارش چشم به راه ماست برای همین میدان می خواهند...
دشمنان من و تو همان ابوسفیان ها و معاویه ها و یزید های سال 61 هجری اند گویا لباس و چهره شان آخر الزمانی ست ...
***
کاروان حضرت سید الشهدا علیه السلام به راه افتاده است و در میانه راه منزل به منزل وهب ها و زهیر ها و حر ها را به همراه خود می برد ، این 10شب برای من و تو هر شبش منزنگاهیست که اگر غفلت کنیم از قافله ی عاشورایی صاحبمان حضرت ولی عصر عجل الله جا می مانیم ....
گاهی دلت عجیب میل پرواز دارد ...
نه این که زمین بد باشد ،
اما احساس کوچکی و تنگی به چهار چوبه عقل و احساس فشار می آورد
و دلت می خواهد تا سری به آسمان بزنی اما باورش سخت است ؛
آسمان پر پرواز می خواهد و تو را با دست و پای زمینی آفریده اند ...
مگر راهی به آسمان ، آن هم اوج هست ... ؟
اما بچه هایی از جنس ما آن را درک کردند ...
بی آنکه پر و بالی داشته باشند ،
آسمان ها را تسخیر کردند ؛
تا پرنده های عرش در حسرت اوج نشینی آنان زمین گیر شوند .
مگر می شود ... ؟
***
حکایت پروازشان را که مرور کنی ،
دلت سبکبال می شود ،
و پرواز را باور می کنی ...
آنگاه آسمان از آن توست ...
و به اندازه زمین کوچک و تنگ ...
***
شهود و شهادت از آن آنهایی ست که پر پرواز را یافتند ...
{پست ثابت}
